De Rockies rock!

On the road again, goin’ places that I have never been, seein’ things that I may never see again….

Willy Nelson schalt iedere morgen door de speaker in camper. Dit wordt definitief ons lijflied deze vakantie.

We rijden nu echt de Rockie Mountains in, een verademing na alle prairie in Kansas. We zien besneeuwde bergtoppen en snelstromende riviertjes. Het is weekend en de Amerikanen trekken er op uit. Met campers, caravans, op de motor zonder helm, jeeps, pick-ups volgeladen met koelboxen, kano’s, fietsen. Behalve dat onze camper een beetje klein is voor Amerikaanse begrippen voelen we ons er helemaal bij horen. Kwamen we tijdens het eerste gedeelte van onze reis nog amper een camper tegen, hier is het eerder regel dan uitzondering. Onderweg zien we rafters, in waadbroeken gehulde vliegvissers, pontonboten en een enkeling op een fiets. We ademen de frisse berglucht in en genieten van de prachtige uitzichten. We moeten de Monarch Pass over, 3.448 meter. Het is haast niet voor te stellen dat we nog steeds op de highway 50 rijden. Deze highway heeft vele gezichten.

We arriveren rond lunchtijd in Gunisson, hier is de komende 2 weken een rodeofestival. Vandaag zijn er slechts wat kleine wedstrijden met paarden. De kleine cowboys en girls moeten een soort behendigheidstraject afleggen: een hek openen te paard, met het paard op een pallet gaan staan, in een klein vak een rondje draaien en de post uit de brievenbus halen. Erg leuk om te zien. Verder is er niet veel te beleven dus besluiten we nog een stukje verder te rijden. We komen bij het Curecanti National Park. Een beetje onherbergzaam gebied, we hebben het gevoel dat we de op maan zijn beland. De airco van de camper heeft ook kuren. In deze open vlakte in de brandende zon is niet aanlokkelijk dus we trekken nog een stukje verder westwaards. Om uiteindelijk op een super leuk campinkje te arriveren met een plekje onder de bomen, langs een snelstromend riviertje. We zijn vrij vroeg dus genieten heerlijk van een vrije middag. Lekker in het zonnetje, beetje lezen, beetje slapen. Het feit dat de kinderen in de camper gaan zitten geeft in ieder geval het gevoel dat ze het nog niet zat zijn. We besluiten deze heerlijke dag met marshmallows op het kampvuur, amerikaanser kan toch niet?

Vanochtend starten met een bezoek aan de Black Canyon of the Gunnison. Het is een van de steilste, donkerste en meest ruige canyons van Amerika. De kloof is 600 meter diep en op sommige plaatsen maar 450 meter breed. Werkelijk fantastisch. Ook voor dit geldt dat de foto’s niet weer kunnen geven wat we met onze eigen ogen hebben aanschouwd, zo indrukwekkend. Als er dan ook nog een Arend of een Valk (ik ben niet zo’n vogelaar) besluit om een rondje boven ons hoofd te cirkelen is het plaatje compleet.  

Na Montrose verlaten we eindelijk de highway 50. Dachten we alles gehad te hebben blijkt de highway 550 door een soort kloof te slingeren met prachtige rode rotsen langs de Uncompahgre River. Het doet ons denken aan de scene in film Cars waar McQueen Sally mee uit rijden neemt, fantastisch. Ook een mooie route om de zojuist aangeschafte go-pro even uit te testen, dit levert vast mooi filmmateriaal op,

Op de planning stond te overnachten in de omgeving van Naturita maar hoe dichter we hierbij komen hoe desolater de omgeving wordt. We komen haast geen huizen meer tegen en slechts af en toe een tegenligger. Het plaatsje Naturita is een troosteloze bende met verlaten winkelpandjes en huizen. Bij veel huizen staan autowrakken weg te roesten. Het lijkt er op dat als men hier een nieuwe auto aanschaft gewoon de oude auto op het erf laat staan. Wat een zooitje, niet echt aantrekkelijk om hier te overnachten dus…rijden we maar weer verder.

We komen nu op een letterlijk eindeloze weg, we kunnen kijken tot aan de horizon. Niemand te bekennen, geen huizen, helemaal niks. Het einde van de wereld, wat een leegte. We rijden minimaal 100 kilometer zonder een huis te zien, hoe zo is het land vol?

Uiteindelijk brengt onze fantastische chauffeur ons in Monticello, Utah. Al een aardig eindje van onze planning van morgen afgesnoept. Zo hebben we wat meer tijd om in Monument Valley rond te kijken.

PS Ik plaats (met enige vertraging) ook bij elk verslag wat foto’s. Deze staan onder een ander tapje op het reisblog.