The American Dream

We hebben een aantal jaren gedroomd over deze reis met ons gezin. Op de pier van Santa Monica staan we in de stralende zon op het eindpunt van route 66. We maakten een prachtige reis van meer dan 4000 km, waarover jullie van alles konden lezen, om uiteindelijk hier uit te komen. De golven van de Pacific beuken tegen de houten palen van de pier. Het is een circus hier met straatartiesten, bedelaars, surfers, skateboarders én veel toeristen. Maar wat heerlijk om hier met z’n vijven de koele zeewind op te snuiven en te genieten van dit wederom fantastische uitzicht. Het is nog niet het eindpunt van onze reis, er volgt nog een toegift langs Yosemite Park en San Francisco maar dit punt hebben we alvast bereikt.

Op de pier is een ouderwetse Arcadehal. Met de meest uiteenlopende spelletjes, oude pinball machines en Atari’s Pacman, Basketbal, Airhockey, een schiettent. De kinderen krijgen allemaal een paar dollar en leven zich uit. Sommige machines geven bij winst zogenaamde tickets. Deze kan je na afloop inleveren voor een prijs. Een soort gokken voor kinderen én inderdaad verslavend. De tickets leveren ons na afloop 4 ieniemienie zakjes m&m’s op. Het is inmiddels half 11 uur, we hebben er bijna 2 uur overgedaan om van de camping (uber, trein, metro) in Santa Monica te komen. In LA wonen zo’n 4 miljoen mensen en dan in voornamelijk laagbouw, dit is dus echt een gigantische stad. We kwamen vanmorgen aan op Union Station. Dit blijkt een prachtig artdeco station te zijn. Heel wat anders dan Union Station in St. Louis. We pakken hier een stadsbusje door China Town en Down Town LA. Gerben en ik zijn ooit eerder in LA geweest en toen regende het. We moeten toegeven dat de stad er in het zonnetje er iets vriendelijker uitziet.   

Wat onmiddellijk op valt is dat er hier zoveel “weirdo’s” rondlopen. Mensen die in zichzelf praten, lopen te zingen, compleet de weg kwijt lijken te zijn. Heel veel bedelaars en armoe. Ook onderweg vanuit de trein zien we hele krottenwijken die je eigenlijk in een derdewereldland verwacht. Voor veel mensen eindigt de American Dream blijkbaar in de goot van Los Angeles. Maar voor anderen in een sportwagen op Rodeo Drive constateren we later. We vergapen ons hier aan de prachtige winkels, de bijzondere auto’s die voorbijrijden en dit alles onder een stralend blauwe hemel met palmbomen in de straat. Dit is echt wel dé glitter- en glamourwereld. We spotten helaas geen sterren maar misschien zijn we ze wel straal voorbijgelopen. Vanuit Beverly Hills pakken we de bus (we hebben een dagkaart van 7 dollar, perfect!) naar Hollywood Boulevard. Nou klinkt Hollywood fantastisch maar dit is ook echt een arme wijk. Met alles wat je je hierbij kunt bedenken, louche winkeltjes, wederom rare types, een niet zo’n frisse geur, bah, bah. We lopen tussen het straatvuil over de Walk of Fame. Echt een eer om hier op straat te liggen maar niet heus. The American Dream: een zwerver die op je ster staat urineren.

Voor de deur van het Chinese Theater ziet het zwart van de mensen. Niet om naar de beroemde voet- en handafdrukken te kijken maar er blijkt hier een film in première te gaan. De rode loper ligt uit, de spots staan erop gericht, er klinkt filmmuziek en de paparazzi staan klaar op hun keukentrapjes. Ook dit is dus Hollywood. We wachten niet op de sterren die we toch niet kennen en lopen door om nog even een blik op het beroemde Hollywoodsign in de bergen te werpen. Ook dit plaatje is zo bekend maar leuk om een keer met eigen ogen te zien.

De metro, trein en uber brengen ons tot aan de camper weer veilig thuis. We sluiten onze dag af in het bubbelbad onder de palmbomen en sterrenhemel. Even onze ogen sluiten en we dromen onze Amerikaanse droom.

De volgende dat is het tijd voor Eva’s Amerikaanse droom: shoppen! Onderweg richting Yosemite stoppen we bij een groot outletcentrum. Sommige dingen zijn wel echt goedkoper dan in Nederland, andere dingen niet. Na 2 uur shoppen komt Eva met een gelukzalige smile naar buiten bepakt met tasjes van Tommy Hilfiger, Calvin Klein, Ralph Lauren en Michael Kors. Daar gaat onze winst uit het casino! We rijden nog een stukje verder en treffen helaas voor eerst dat de camping waar we heen wilden vol is. Dus helaas nog geen welverdiende rust voor onze chauffeur want die is aardig vermoeid door al het gehots en gebots op de snelweg vandaag. Ja, ook de Amerikaanse wegen zouden niet misstaan in de derde wereld. Ongelofelijk wat slecht. Na nog 20 mijl verder gereden te hebben komen we bij een camping waarvan helaas het hek dichtzit. Bellen naar het telefoonnummer wat op het hek staat levert helaas niet het gewenste resultaat. De camping hoort bij een soort recreatiegebied. Er is iemand net zijn speedboot aan het opladen en is zo vriendelijk om voor ons het hek open te doen. Ondanks dat er op het hek staat dat we het terrein niet zonder toestemming mogen betreden doen we het toch maar, het is inmiddels half 9 en ergens langs de weg wild kamperen vinden we ook niet zo aantrekkelijk. Ondanks dat we “illegaal” zijn slapen we heerlijk. Gerben maakt als ontbijt echte Amerikaanse pancakes die een finish krijgen van mablesirup die wie 2000 km geleden van een paar Canadese motorrijdende buren hebben gekregen. En het smaakt heerlijk.